FotoBlog

Zbliżała się „złota godzina”. Słońce łagodnie i pięknie oparło się ciepłymi promieniami na szczycie fasady kościoła Pijarów, wieńcząc złotą koroną zamysł Bażanki i Placidiego i budząc skojarzenia z wezwaniem tej świątyni. Takie światło sprzyja pracy teleobiektywu, więc dzielę się możliwością oglądnięcia detali fasady, attyki, glorii, krzyża i inicjałów – trudnych do oglądnięcia ze szczegółami, gołym okiem. Sztafaż z krakowskich gołębi wraz z zachodzącym słońcem skutecznie ożywia geometrię murów. Polecam to miejsce wszystkim tym, którzy chcieliby zobaczyć udaną, piękną barokową realizację skutecznie realizującą zasady baroku i dobrej architektury nie tylko poprzez bryłę budowli ale także poprzez jej umiejscowienie.

Oko Saurona to nie jest, dla greków antyku może byłaby to perła promienista w koronie Heliosa – a dla mnie to piękne wspomnienie zachodu słońca za lasem w okolicach Rusinowej Polany.

Popołudniowy spacer, duuużo zdjęć o „pocztówkowym charakterze”, ale po drodze także stare płyty chodnikowe mocno naruszone przez czas. Trzy z nich zebrane razem w jedną kompozycję fotograficzną. Środkowa lekko ocieplona w stosunku do bocznych. I jak interesująco od razu zaczyna się robić. Trochę to kompozycja fotograficzna, trochę jakby dokumentacja płaskorzeźby. Mnie kojarzy się to ze starym ołtarzem nieznanego kultu, płytami nagrobnymi, trochę z filmem SF, a trochę… no właśnie – pozostawię może jednak trochę miejsca na cudze interpretacje 🙂

[Tekst + 4 zdjęcia]. Ładny dzień, piękne niebo, spokojny szmer rzeki Kamienicy i szczegół psujący widok i krew. Drobiazg – ot,  parę maźnięć pisakiem noszonym zapewne w takim celu. Prywatnie (bo cóż, nie jestem prawodawcą) jestem zwolennikiem konsekwencji, które przede wszystkim polegają na doprowadzeniu uszkodzonego mienia przez sprawcę do stanu z przed zniszczenia. Bardziej dolegliwe (bo wymagające wysiłku) jest własnoręczne (nie zlecone) naprawienie szkody. W tym przypadku po zakupie stosownej chemii, rozpuszczalników, nieinwazyjnych dla kamienia środków czyszczących, to może łącznie pół godziny roboty. No, jeszcze słowo „Przepraszam” i sprawa załatwiona. W przypadku zapaskudzonej przez pseudografficiarza nowo odnowionej fasady budynku to „nieco” dłużej. Taka zasada stosowana konsekwentnie także w innych obszarach bardzo skutecznie przeleczyłaby wiele osób. Zapewne (nie tylko dlatego żem stary) nie doczekam szczęśliwych czasów takiej odpowiedzialności. Kamienny lew znad rzeki Kamienicy niestety lub na szczęście 🙂 nie jest taki jak w opisie u Dantego Alighieri „ Głowę podnosił i, jak mi się zdało, Szedł prosto na mnie, taki wściekły z głodu, Że przerażone powietrze truchlało (…)

I znów przeciągająca się rozmowa telefoniczna zastała mnie przy biurku, a leżące przy nim (zazwyczaj) kartki do rysowania się skończyły. Kartki mają być!

Witraże nowego kościoła widziane od strony Łubinki. Nocną porą robione zdjęcia „z ręki” nie zachwycają jakością, zwłaszcza gdy jeszcze wchodzi w grę 25-krootny zoom. Ale ręka nie drży jeszcze tak bardzo, a przebijające się przez kolorowe szkło witraży światło, nie tylko zwróciło moją uwagę swoją urodą, ale także pomogło zdjęcia wykonać. Nowy kościół Parafii św. Jana Pawła II w Nowym Sączu, nocną porą zwraca na siebie uwagę z daleka, jak latarnia morska. Mam nadzieję, że takąż funkcję jak ona, będzie pełnił dla wiernych poszukujących drogi. W.K. PS. Ostatnie zdjęcie leciutko rozjaśniłem w cieniach, dla lepszej widoczności szczegółów.

Zima jest fajna, ale po pewnym czasie można zatęsknić do innych kolorów niż biały. Czerwcową porą 2018 roku wybrałem się na spacer po Tropiu. Przedstawiam fotograficzne reminiscencje z tego pobytu – mam nadzieję, że wprowadzą Państwa w dobry nastrój poprzez koloryt przełomu wiosny i lata. Życzę miłego spaceru na wskroś kolorów i na przekór zimowym monochromom (którym nie odbieram ich niezaprzeczalnego uroku).

…a tu rankiem przy śniadaniu…wyraźnym chłodem powiało.

Widziałem wiele satyrycznych rysunków i zdjęć przedstawiających ludzi z wielką uwagą oglądających w galerii sztuki nowoczesnej hydrant, gaśnicę, kaloryfer czy leżące na podłodze wśród rzeźb zgubione okulary. Biorąc pod uwagę zamieszczane właśnie przeze mnie zdjęcie – należę do takich ludzi. Te rolety postrzegam jako dorównujące wielu widzianym przeze mnie „dziełom sztuki”, a niektóre z nich znacząco przewyższają.

Zdjęcie wykonałem w Małej Galerii w Nowym Sączu. Dla rozwiania wszelkich wątpliwości – rolety nie należały do ekspozycji.