wk

Okno – nośny symbol. Podobnie – schody, drzwi, klamki… Pokazane bez ludzi, otwierają drzwi (!) wyobraźni kierując ją ku tym, którzy z nich korzystali. Jak każdy „pobudzacz” wyobraźni wymagają zatrzymania się. Potrafimy się zatrzymać? Potrzebujemy tego?

Widoczne na murach sądeckiego zamku, ślady aktywności (najprawdopodobniej) młodych ludzi – od aktywności psa podnoszącego nogę pod każdym drzewem (by sobie ulżyć, ale też zaznaczyć swą dominującą obecność) różnią się niestety jedynie tym, że po psiej aktywności, po kilku minutach, trwałych i widocznych śladów prawie nie widać. Tytuł tego wpisu jest taki, a nie inny – bo młodzi ludzie spisali się tu niepięknie, acz wyraźnie – a w języku rosyjskim słowo „писать” oznacza: 1. pisać 2. malować 3. (potocznie) sikać.

Używanie do zdjęć małych obiektów teleobiektywu, zamiast dedykowanego do makro szkiełka, nie daje zapewne oczekiwanej jakości ale niezwykle przyspieszając polowanie (w tym przypadku na owady) jest jednocześnie dobrym kompromisem między brakiem czasu a jakością, którą można uznać „za wystarczajacą do większości zastosowań”.

Nie dość, że jesteśmy manipulowani zewnętrznie, to nasz mózg „oszukuje” nas dodatkowo. Zwykła zmiana kąta padania światła sprawia nam kłopot z oceną – wklęsłe czy wypukłe. Zrobione 2 dni temu w lesie w Rytrze zdjęcie, sprowokowało mnie, by tę prostą zasadę zilustrować. Na montażu zdjęcie (nr 1) przedstawia fragment pnia drzewa (zdjęcie odwrócone do góry nogami). Ponieważ jesteśmy przyzwyczajeni do górnego światła (słońce, lampa przy suficie) – obiekt wydaje się nam wklęsły. Pomniejszone zdjęcie (nr 2) jest obiektem w prawidłowym ułożeniu (obiekt jest dla nas wypukły), a zdjęcie (nr 3) przedstawia pełny kadr w normalnym ujęciu. Na dole wpisu znajduje się zdjęcie „tak jak zostało zrobione”.

Nowe i ładne fascynuje. Stare i brzydkie też to czyni. Idąc przez las zatrzymujemy się przy dorodnej sośnie lub przy uschniętym dębie, przechodząc bez mrugnięcia okiem obok tysięcy „zwykłych drzew”. Inność? Skrajność? Granica? Symbol? Czemu dopiero skrajności nas zastanawiają, a fenomenalna codzienna rzeczywistość przechodzi w nas bez echa?

Zdjęcie wykonane w Nowym Sączu przy ul. Paderewskiego.

Większość ludzi patrząc na chmury lubi doszukiwać się w nich znajomych kształtów. Wieczorny spektakl na niebie przybiera czasem kształt groźnej opowieści – tak jak tydzień temu, we wtorek, 29 maja 2018 roku. A może to jedynie ja widzę to w ten sposób, a pozostałe osoby mają na ten temat zupełnie inne zdanie…

Gdy wyrażałem w rozmowach swój zachwyt sądecczyzną, jej pięknymi górskimi krajobrazami, któryś z sądeckich znajomych powiedział: – No, tak pięknie tu jest, ale za pół roku to się „opatrzy” i człowiek się przyzwyczaja, spowszednieje mu to. Na razie mi się nie „opatrzyło”. Per analogiam – niemal codziennie patrzę z okna na zachód słońca – codziennie inny, jakże często zachwycający. Dziś było podobnie. Czy spektakl mający takie odsłony może się znudzić?

Pod koniec kwietnia miałem okazję odwiedzić Tropie – miejsce piękne, owiane sławą licznych opowieści. Miejsce bardzo mi się spodobało. Ale pierwsza rzecz, którą zobaczyłem gdy postawiłem nogę na tamtejszej ziemi skłoniła mnie do nadania sarkastycznego tytułu niniejszemu wpisowi.